BLOG
Ήταν μικρούλης, μόλις 5 χρονών, όταν διαγνώστηκε με Αυτισμό Υψηλής Λειτουργικότητας, γνωστό και ως σύνδρομο Asperger.
Για τους γονείς του ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία.
Για μένα μια επίμονη προσπάθεια, προκειμένου να τους πείσω ότι, παρά την διάγνωση, η ζωή συνεχίζεται και το παιδί τους δικαιούται να ονειρεύεται.
Κάθε χρόνο, στις ομάδες Συμβουλευτικής Γονέων ακούω - συνήθως μητέρες - να λένε: «Αύριο γράφουμε διαγώνισμα..» ή «Δεν έχουμε ακόμα κάνει την ορθογραφία…».
Συχνό το ερώτημα.
Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι μια σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων μέσης ηλικίας είναι ευκολότερη, μιας και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει μια πολύτιμη εμπειρία ζωής, γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους.
Ο έρωτας είναι ένα έντονο-θετικό συναίσθημα. Δίνει φτερά στον άνθρωπο, ο οποίος ονειρεύεται ένα αέναο μέλλον με το εξιδανικευμένο αντικείμενο του πόθου του. Όμως, κάποιες φορές, παρά τον ενθουσιασμό του, ο ερωτευμένος βασανίζεται από αμφιβολίες ή/και μεταπτώσεις της διάθεσης, των οποίων η ένταση ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Βλέπετε, ο ερωτευμένος λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα και λιγότερο με την λογική.
Ο Άγγλος παιδίατρος και ψυχαναλυτής Donald Winnicott στο ομώνυμο άρθρο του που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1958 αναφέρει ότι: Η ικανότητα να είσαι μόνος είναι σχεδόν συνώνυμη με την συναισθηματική ωριμότητα καθώς δείχνει ότι το παιδί έχει εσωτερικεύσει μια σταθερή εικόνα του εαυτού -σε-σχέση.
Η προσωπική και κλινική μου εμπειρία δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι άντρες συμμετέχουν ενεργά στην διαδικασία της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους.
Η Ψυχοσωματική αποτελεί κλάδο της ψυχανάλυσης.
Στην ιατρική ονομάζουμε ψυχοσωματική ασθένεια μια ασθένεια η οποία δεν εντάσσεται εύκολα στο γενικό πλαίσιο των ιατρικών ασθενειών.
Η αιτία των ψυχοσωματικών ασθενειών είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη, μολονότι οι έρευνες συνεχίζονται όσο αφορά κυρίως τα γενετικά αίτια.
Βαθύτατα συγκινητικό, αλλά και δημιουργικό το να βοηθάς ανθρώπους ν’ αποκτήσουν παιδί μέσω ψυχοθεραπείας.
Από την αρχή αισθάνομαι την ανάγκη να σας διευκρινίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση ν’ αμφισβητήσω τον σημαντικό ρόλο της Ιατρικής και πιο συγκεκριμένα τον τομέα της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης που βοηθάει κάθε χρόνο πολλούς ανθρώπους που θέλουν να γίνουν γονείς.
Με αφορμή την χθεσινή γιορτή της μητέρας αποφάσισα , ακόμα μια φορά, να αναφερθώ σ’ εκείνην!
Άλλοτε «καλή», όταν φροντίζει και ικανοποιεί τις ανάγκες του παιδιού, άλλοτε «κακή», όταν το ματαιώνει και το στερεί, η μητέρα είναι ίσως το σημαντικότερο από τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Σύμφωνα με τις αρχές της ψυχανάλυσης, το παιχνίδι έχει καθαρτική λειτουργία. Μέσω αυτού, το παιδί εκτονώνει/ εκφορτίζει τα συναισθήματά του, θετικά ή αρνητικά.
Η Άννα Φρόιντ, κόρη του Σίγκμουντ Φρόιντ, μίλησε για έναν μηχανισμό ο οποίος εμπλέκεται στην διαδικασία του παιχνιδιού: την «ταύτιση με τον επιτιθέμενο», όπου αντιστρέφεται η όλη διαδικασία, άρα η παθητικότητα γίνεται ενεργητικότητα, ο μαζοχισμός γίνεται σαδισμός κοκ.
Ποιος δεν έχει ταλαιπωρηθεί σε κάποια στιγμή της ζωής του από αισθήματα ενοχής; Η ενοχή συνδέεται, δικαιολογημένα ή όχι, με την συμπεριφορά του ατόμου. Ένοχος δηλαδή αισθάνεται κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για μια άδικη-επιλήψιμη πράξη ή για μια απαγορευμένη επιθυμία. Η πράξη αυτή μπορεί να είναι πραγματική, δηλαδή να την έχει όντως διαπράξει, ή μπορεί να πρόκειται για μια φαντασίωση.
Το συγκεκριμένο ερώτημα μου το έθεσε χθες μια γλυκύτατη μητέρα την ώρα που μου μιλούσε-μεταξύ άλλων- για τον τρίχρονο γιο της και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ορισμένες φορές, όταν χρειάζεται να του βάλει όρια.