Η ικανότητα να είσαι μόνος

Ο Άγγλος παιδίατρος και ψυχαναλυτής Donald Winnicott στο ομώνυμο άρθρο του που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1958 αναφέρει ότι: Η ικανότητα να είσαι μόνος είναι σχεδόν συνώνυμη με την συναισθηματική ωριμότητα καθώς δείχνει ότι το παιδί έχει εσωτερικεύσει μια σταθερή εικόνα του εαυτού -σε-σχέση.

Η αρκετά καλή μητέρα (ουδείς ιδανικός!) η οποία ταυτίζεται κατ’ επανάληψη με τις απαιτήσεις του εγώ του μωρού της στη διάρκεια του πρώτου χρόνου της ζωής του,  άρα συντονίζεται μαζί του και το φροντίζει, του δίνει την ευκαιρία να οικοδομήσει μια πίστη στην δυνατότητα ύπαρξης ενός ευμενούς περιβάλλοντος.

Σταδιακά, το συγκεκριμένο βρέφος μπορεί να μείνει μόνο και να νιώθει ευχαριστημένο για περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Η Γαλλίδα παιδίατρος και ψυχαναλύτρια  Françoise Dolto, στο βιβλίο που έγραψε για την μοναξιά αναφέρει πόσο σημαντικό είναι να αφήνουμε το παιδί μόνο του να ονειροπολεί, χωρίς να το πιέζουμε να ασχοληθεί με κάτι, με την προϋπόθεση  ότι θα  είμαστε  μέσα στο σπίτι, σε κάποιο άλλο δωμάτιο.

Με άλλα λόγια: Το παιδί, καθώς μεγαλώνει, δεν χρειάζεται να έχει διαρκώς κάποιον πάνω από το κεφάλι του, έχει ανάγκη από μοναξιά, υπό τον όρο ότι σε αυτή την μοναξιά θα το συντροφεύει η ανάμνηση θερμών - υποστηρικτικών σχέσεων με τους δικούς του.

Κατά συνέπεια, δεν μιλάμε για απλή ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού (μαγείρεμα, σίδερο, διάβασμα μαθημάτων), αλλά για αφιέρωση ποιοτικού χρόνου στο παιδί.

Και καταλήγει συνοψίζοντας  ο Donald Winnicott: «Βαθμιαία, το υποστηρικτικό του εγώ περιβάλλον ενδοβάλλεται και αφομοιώνεται στην προσωπικότητα του ατόμου, διαμορφώνοντας έτσι μια ικανότητα να είσαι πραγματικά μόνος.

Ακόμα κι έτσι, θεωρητικά, υπάρχει πάντοτε κάποιος παρών, κάποιος που εξομοιώνεται ασυνείδητα και σε τελική ανάλυση με τη μητέρα….».

Συνάνθρωποί μας, επιζώντες  των στρατοπέδων συγκέντρωσης αναφέρουν στα βιβλία τους ότι αυτό το υποστηρικτικό περιβάλλον που κουβαλούσαν μέσα τους τούς κράτησε στη ζωή.