ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑΣ

Η 35χρονη Ευδοξία αποφάσισε να επισκεφθεί τον ψυχολόγο, επειδή είχε πια κουραστεί να αποφεύγει τους φόβους της. Ένιωθε να μεγαλώνει και αναρωτιόταν για πόσο ακόμα θα άντεχε. Φοβόταν να μπει σε ασανσέρ, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να ανεβαίνει σε οποιονδήποτε όροφο με τα πόδια. Της ήταν αδύνατο να μπει στο μετρό, μόνο με τη σκέψη πιθανής βλάβης και το ενδεχόμενο εγκλωβισμού της σε κάποια σήραγγα. Με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο τα πήγαινε καλύτερα, αν και είχε πάντα μαζί της κάποιο lexotanil, για καλό και για κακό. Για αεροπλάνο, ούτε λόγος, ενώ στα ταξίδια με καράβι, προτιμούσε να ταλαιπωρείται στο κατάστρωμα, αντί να πάρει καμπίνα.

Οι φίλοι και οι εκάστοτε σύντροφοί της θύμωναν μαζί της ή την περιγελούσαν. Ακόμα και στο αυτοκίνητο ήθελε ανοιχτά τα παράθυρα, αφού ένιωθε ότι θα σκάσει από έλλειψη αέρα. Η Ευδοξία ήταν εμφανίσιμη γυναίκα και φαινομενικά πρόσχαρη και εξωστρεφής. Τον πρώτο καιρό της ήταν αδύνατο να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο εκτός από τους φόβους της. Μάταια ο ψυχολόγος προσπαθούσε να εκτρέψει τη συζήτηση σε θέματα που αφορούσαν τη ζωή της γενικότερα.

Η Ευδοξία ήταν μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι. Οι γονείς της είχαν παντρευτεί πολύ νέοι, μετά από μεγάλο έρωτα. Η οικογενειακή ευτυχία είχε διακοπεί, ύστερα από τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της από καρκίνο, όταν η Ευδοξία ήταν 5 χρονών. Μετά από αυτό το γεγονός η μητέρα της είχε βυθιστεί σε κατάθλιψη και είχε δημιουργήσει άλλη σχέση με άντρα μετά την πάροδο δεκαετίας.

Όπως προέκυψε κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας: α) Η Ευδοξία είχε θυμώσει πολύ με τον πατέρα της, επειδή τους είχε εγκαταλείψει, όπως πίστευε. Παράλληλα, κατηγορούσε τον εαυτό της, γιατί αν ήταν πιο φρόνιμη, ίσως εκείνος να μην είχε φύγει. Αυτές οι παιδικές και παιδιάστικες διαπιστώσεις είχαν επηρεάσει την αυτοεκτίμησή της και την μετέπειτα σχέση της με τους άντρες, β) Από μικρή, το είχε ρίξει στο διάβασμα, ως μόνη διέξοδο από τη θλίψη, γ) Ιδιαίτερα επιτυχημένη επαγγελματικά, συνήθιζε να φεύγει από κάθε σχέση, όποτε υποψιαζόταν ότι ο άλλος θα την εγκατέλειπε, ενώ με τους φίλους της ήταν υπερβολικά κτητική, γυρεύοντας επαλήθευση των συναισθημάτων τους.

Η επεξεργασία του φόβου του θανάτου και του συνακόλουθου φόβου της εγκατάλειψης, την βοήθησε να δει τα πράγματα από μια πιο ρεαλιστική προοπτική. Αντί να προσπαθεί να αποφεύγει τις δυσκολίες ή να ελέγχει τις καταστάσεις, άρχισε να τις αντιμετωπίζει και να τις διαχειρίζεται.