ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Η Αθηνά, 31 χρονών, διαζευγμένη και μητέρα ενός αγοριού 4,5 χρονών, επισκέφθηκε τον ψυχολόγο, επειδή «η κατάστασή της δεν πήγαινε άλλο και ήθελε βοήθεια». Ανέκαθεν μελαγχολική, έβρισκε διέξοδο στο ποτό από τα εφηβικά της χρόνια, με κάποια διαστήματα αποχής. Αντικαταθλιπτικό πήρε για πρώτη φορά στα 18 της με συνταγή ψυχιάτρου.
Στην παρούσα φάση, δεν μπορούσε να κάνει δουλειές του σπιτιού, ούτε να φροντίσει το παιδί της. Ο ύπνος της ήταν διακεκομμένος και η όρεξή της αυξημένη, με αποτέλεσμα τον τελευταίο χρόνο να έχει πάρει 25 κιλά. Το ευτύχημα ήταν ότι κατάφερνε να πηγαίνει στη δουλειά της την οποία αγαπούσε επειδή ήταν πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και μόνο 1-2 φορές το πρόβλημά της είχε γίνει αντιληπτό από κάποιους συναδέλφους της. Ήταν πολύ συνδεδεμένη με τους γονείς της και την μικρότερη αδελφή της, που κατοικούσαν σε διαμέρισμα πάνω από το δικό της. Η Αθηνά, από νήπιο, φοβόταν μήπως μείνει μόνη. Γι’ αυτό το λόγο, οι γονείς την είχαν βάλει στο δωμάτιό τους και, προκειμένου να κοιμηθεί, τους κρατούσε το χέρι. Ακόμα και τώρα που έμενε με το γιο της, ο πατέρας της έμενε μαζί της το βράδυ.
Όπως προέκυψε από την ψυχοθεραπεία, η κατάθλιψή της είχε επιδεινωθεί μετά τον γάμο. Η μητέρα της είχε επίσης ευαίσθητα νεύρα, ζούσε με ηρεμιστικά και δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Ως παιδί πίστευε ότι η ίδια ευθυνόταν για την κατάσταση της μητέρας της. Αργότερα θεωρούσε ότι ευθυνόταν ο γάμος και η μητρότητα. Επομένως δεν ήταν έτοιμη για γάμο, αλλά παντρεύτηκε από φόβο μήπως μείνει μόνη. Ένας λόγος παραπάνω, δεν ήταν έτοιμη για την μητρότητα, παρότι το ήθελε. Έτυχε να μείνει έγκυος, οπότε αποφάσισε να κρατήσει το παιδί.
Η θεραπεία της Αθηνάς υπήρξε μακροχρόνια, αφού ο θεραπευτής έκρινε σκόπιμο να μην την πιέσει, προκειμένου να διακόψει απότομα τις σχέσεις εξάρτησης που διατηρούσε, κυρίως με τους δικούς της. Πρώτα συνειδητοποίησε το βαθύτατο αίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας, που την έκανε να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για εκείνη. Ύστερα επεξεργάστηκε τον φόβο της απόρριψης. Οι γονείς της, επίσης ιδιαίτερα προσκολλημένοι στα παιδιά τους, είχαν περάσει, κυρίως στο πρωτότοκο παιδί τους, ίσως άθελά τους, το μήνυμα ότι οποιαδήποτε ανεξάρτητη συμπεριφορά, δηλαδή διαφοροποίηση, ήταν ανεπιθύμητη. Χρειάστηκαν και κάποιες συνεδρίες με τους γονείς, καθώς και μερικές συνεδρίες με ταυτόχρονη παρουσία των τεσσάρων μελών της πατρικής οικογένειας της Αθηνάς, προκειμένου το κάθε ένα από τα μέλη της να βρει τη σωστή του θέση.