ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ
Η 44χρονη Ευγενία επισκέφθηκε τον ψυχολόγο, αφού είχε κάνει επέμβαση για καρκίνο στον πνεύμονα και βρισκόταν στο στάδιο της ανάρρωσης και της αναμονής για χημειοθεραπεία. Ήταν παντρεμένη και μητέρα 2 παιδιών 15 και 12 ετών. Επρόκειτο για γυναίκα κομψή και περιποιημένη με μακριά και πλούσια μαύρα μαλλιά.
Η διάγνωση του καρκίνου πριν από 1,5 μήνα την είχε αιφνιδιάσει και καταβάλλει. Ανησυχούσε για την υγεία της, την έκβαση της νόσου της, και κυρίως για την τύχη των παιδιών της, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.
Ήταν η πρωτότοκη από 4 παιδιά και είχε μεγαλώσει, όπως η ίδια έλεγε, στα δυτικά προάστια. Ο πατέρας της ήταν άνθρωπος του μόχθου, μπογιατζής, ενώ η μητέρα της είχε μείνει στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά. Η Ευγενία, παρότι ήταν καλή μαθήτρια, δεν είχε αποφασίσει να σπουδάσει. Τελειώνοντας το σχολείο, είχε επιλέξει να εργαστεί για να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και να μην επιβαρύνει τους γονείς της που είχαν πολλές υποχρεώσεις με τα αδέλφια της. Τον άντρα της δεν τον είχε ερωτευτεί, αλλά τον είχε εκτιμήσει για τη σοβαρότητά του, γι’ αυτό είχε αποφασίσει να τον παντρευτεί.
Όπως προέκυψε κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας: α) Η Ευγενία ζούσε μια χρηστική ζωή, αφοσιωμένη στη διεκπεραίωση των καθημερινών της καθηκόντων με ακρίβεια και επιμέλεια, β) από παιδί, αγνοούσε τις επιθυμίες της, για να μην προσθέτει βάρος στους γονείς της. Δεν της το είχαν ζητήσει εκείνοι, η ίδια το είχε κάνει από μόνη της, γ) με τον άντρα της και τα παιδιά της, όπως ήταν επόμενο, είχε ακολουθήσει την ίδια τακτική. Υπήρχε στο σπίτι για να τους εξυπηρετεί και να τους υπηρετεί, δ) φοβόταν υπερβολικά τη χημειοθεραπεία, επειδή είχε ακούσει πόσο πολύ υπέφεραν κάποιοι άνθρωποι στο συγκεκριμένο στάδιο. Επιπλέον, ο γιατρός της την είχε προειδοποιήσει ότι θα έχανε τα μαλλιά της, που αποτελούσαν για εκείνη σύμβολο θηλυκότητας.
Μέσω της ψυχοθεραπείας πέτυχε: 1) να πάψει να θεωρεί τη χημειοθεραπεία ως εχθρό, αλλά να την οραματίζεται ως ένα φίλο- βοηθό και να συνεργάζεται με το γιατρό της, 2) να επιλέξει ότι ήθελε να ζήσει τελικά. Πριν την διάγνωση της νόσου, είχε χάσει την επιθυμία της για ζωή, μετά είχε παραιτηθεί από αυτήν. Βλέποντας ν’ ανοίγεται μπροστά της κάποιο μέλλον, αποφάσισε να επεξεργαστεί ένα καινούργιο πρόγραμμα ζωής. Τέλος μέσα από την ίδια διαδικασία βοηθήθηκαν και τα μέλη της οικογένειάς της. Την αμφιθυμία, δηλαδή τα περάσματα από την απόγνωση και το θυμό στα ψεύτικα χαμόγελα και τις διαβεβαιώσεις διαδέχθηκε η υποστήριξη μέσα σε θετικό πνεύμα.