Τον 57χρονο Θανάση τον έφερε στον ψυχολόγο, σχεδόν με το ζόρι, η 30χρονη κόρη του. Το γονεϊκό  ζευγάρι  είχε χωρίσει εδώ και πολλά χρόνια και η μοναχοκόρη ζούσε με τη μητέρα της.

Πριν από ένα μήνα, ξαφνικά, ο Θανάσης  είχε γεμίσει με κάτι περίεργα στίγματα στο πρόσωπο και στο στήθος του. Όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, καθένας από τους γνωστούς του είχε κάνει τη δική του διάγνωση, και όλοι, λίγο-πολύ είχαν φοβηθεί το ενδεχόμενο ενός καρκίνου του δέρματος, ωσότου ο δερματολόγος τους διαβεβαίωσε ότι το θέμα ήταν της αρμοδιότητας ψυχολόγου.

Ο Θανάσης, παρότι γελαστός εκ πρώτης όψεως, ήταν άνθρωπος εσωστρεφής. Αρχικά μιλούσε, χωρίς να αναφέρει τίποτα το ουσιαστικό. Στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι είχε μεγάλη ανάγκη να μιλήσει. Είχε χάσει τον πατέρα του σε τρυφερή ηλικία και είχε έρθει με την αγράμματη μητέρα του στην Αθήνα, όπου εκείνος πήγαινε σχολείο, ενώ εκείνη καθάριζε σπίτια. Θεωρούσε τα γράμματα ως ευκαιρία καταξίωσης και ως διαβατήριο εξόδου από τη φτώχεια. Αντικειμενικά, είχε επιτύχει επαγγελματικά, όμως ο ίδιος δεν ένιωθε ικανοποιημένος. Αντίθετα, ο Θανάσης θεωρούσε τον εαυτό του επιτυχημένο πατέρα, πράγμα που είχε επιβεβαιώσει και η κόρη του στην πρώτη και μοναδική κοινή μας συνάντηση. Ως σύντροφος, πίστευε επίσης ότι είχε αποτύχει, αφού, μετά το διαζύγιό του, δεν είχε στεριώσει σε καμία σχέση. Δήλωνε ότι θα ήθελε να έχει μια σταθερή σχέση, όμως θεωρούσε τον έρωτα επικίνδυνο πράγμα στην ηλικία του. Ένιωθε αφάνταστα μόνος. Δεν καταλάβαινε με πιο τρόπο σκεφτόντουσαν οι γυναίκες. Στη μοναξιά του συντελούσε και ο μειωμένος αριθμός φίλων.

Όπως αποδείχθηκε κατά τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας: α) Ο Θανάσης, όπως ακριβώς και η μητέρα του, είχε αφοσιωθεί αποκλειστικά στο μεγάλωμα της κόρης του. Ακόμα και τώρα που είχε μεγαλώσει, εξακολουθούσε να της δίνει χαρτζιλίκι, προκειμένου να ικανοποιεί κάθε της καπρίτσιο, με αποτέλεσμα η δική του ζωή και οι επιλογές του να περιορίζονται, β) Ο ίδιος, όπως έλεγε, δεν ήταν του συρμού, αλλά άνθρωπος παλαιών αρχών. Ήθελε μια μετρημένη ζωή με μια γυναίκα νοικοκυρά και αυτό δεν άρεσε σε όσες κυρίες είχε γνωρίσει. Αυτό που δεν είχε όμως συνειδητοποιήσει είναι ότι οι γυναίκες που τον γοήτευαν, γυναίκες εκλεπτυσμένου γούστου, ανεξάρτητες οικονομικά και επιτυχημένες επαγγελματικά, ανάλογης ηλικίας με αυτόν, ήταν μάλλον αναμενόμενο να μην συμφωνούν με τα σχέδιά του.

Η μακροχρόνια ψυχοθεραπεία τον βοήθησε να γίνει πιο εύκαμπτος στις απόψεις του, ενώ λόγω της λεκτικοποίησης των συναισθημάτων του, έπαψε να σωματοποιεί τις ενδοψυχικές του συγκρούσεις, με συνέπεια την εξαφάνιση των ενοχλητικών στιγμάτων!